Acta Scientiarum Polonorum

Urządzenia mierzące współczynnik tarcia muszą gwarantować poprawność uzyskiwanych wyników, gdyż
od oceny właściwości przeciwpoślizgowych nawierzchni lotniskowych zależy decyzja podjęta przez pilota
o sposobie wykonania manewru lądowania (Jaźwiński i Borgoń, 1989). Przyjęta powtarzalność pomiarów
na poziomie ±0,03 oraz odtwarzalność na poziomie ±0,07 nie jest warunkiem wystarczającym do akceptacji
systemu pomiarowego. W artykule przedstawiono podejście do oceny systemów mierzących współczynnik
tarcia nawierzchni elementów funkcjonalnych lotnisk. Pomiary dla określonych warunków przeprowadzono
w 10 seriach na nawierzchniach wykonanych z betonu cementowego i asfaltowego, przy prędkościach
65 i 95 km·h–1, w warunkach „na sucho” i „na mokro”. Założenie o normalności rozkładów zweryfikowano
na podstawie testu Shapiro-Wilka, analizując statystykę W. Z przeprowadzonych badań wynika, że współczynnik
tarcia zmierzony z wykorzystaniem testerów tarcia biorących udział w badaniach osiągnął dla tych
samych warunków badawczych różne wartości. Mając na uwadze tester odniesienia, wykreślono proste regresji
w celu wyznaczenia skorygowanego współczynnika tarcia.