Acta Scientiarum Polonorum

Przemarzanie gruntu jest jednym ze zjawisk będących skutkiem oddziaływań klimatycznych – w tym przypadku
ujemnej temperatury powietrza. Należy je brać pod uwagę w projektowaniu fundamentów budowli
naziemnych, w projektowaniu obiektów liniowych (drogi) i urządzeń podziemnych. Głębokość, do której
sięga przemarzanie gruntu, jest określana jako położenie izotermy zerowej. Ostatnia mapa stref przemarzania,
podana w normie PN-81/B-03020, jest przeniesiona z poprzedniej normy z 1974 roku i bazuje na ograniczonych
danych – pomiarach wykonanych podczas jednej, wyjątkowo mroźnej zimy 1962/63. Obecnie,
dysponując wynikami pomiarów z około 30–50 lat, można do opracowania danych pomiarowych zastosować
rachunek prawdopodobieństwa i oszacować prognozę głębokości położenia izotermy zerowej w gruncie,
o akceptowanym prawdopodobieństwo przekroczenia w wybranym okresie odniesienia.
W referacie przedstawiono nowe podejście do problemu wyznaczania głębokości przemarzania, polegające
na wykorzystaniu bezpośrednich danych pomiarowych temperatury gruntu, zgromadzonych przez stacje meteorologiczne
IMiGW-PIB. Stosując rozkład prawdopodobieństwa Gumbela, wyznaczono głębokości położenia
izotermy zerowej o okresie powrotu 50 lat. Uwzględniając warunki gruntowe na stacjach, sprowadzono
otrzymane wyniki do warunków gruntu referencyjnego i zaproponowano nową mapę przemarzania gruntu.