Acta Scientiarum Polonorum

Wybudowaną ponad 100 lat temu estakadę wykonano z kilkudziesięciu ramowych żelbetowych konstrukcji
o układzie dwóch pali połączonych ryglami i płytą górną, a wzdłużnie zespolonych łączącymi je belkami. Budowla
ta o wysokości 11 m i długości ponad 200 m do lat sześćdziesiątych minionego stulecia pełniła funkcję
nabrzeża przeładunkowego Odry z przemieszczającym się na jej koronie lekkim dźwigiem portowym. Brak
wymaganych kontroli stanu technicznego, niska jakość betonów, a przede wszystkim brak oceny uwarunkowań
geotechnicznych i eksploatacyjne zaniedbania były głównymi powodami zniszczenia 110-metrowego
odcinka tej konstrukcji. Nastąpiło to w okresie obniżenia poziomu wody w rzece. Wykonane po katastrofie
wiercenia, sondowania i badania laboratoryjne gruntów w strefie osuwiska, jak i badania w strefach niezniszczonych,
a także badania oraz pomiary obszaru zniszczeń pozwoliły na ustalenie złożonych przyczyn zniszczenia.
Na podstawie zidentyfikowanej linii poślizgu i wcześniejszych incydentalnych opracowań ustalono,
że strefa poślizgu zainicjowana była w niewielkiej warstwie mad przy niewielkim udziale rozpraszającego
się nadciśnienia porowego. Znaczący wpływ mogła mieć nawadniająca strefę poślizgu woda odprowadzana
do gruntu z przyległego budynku oraz bardzo mała wytrzymałość betonów. Utrata stateczności w jednej
strefie skutkowała postępującymi zniszczeniami na przyległych odcinkach. Wykazano, że wymagane współczynniki
stateczności estakady na przesunięcie i obrót nie zostały spełnione.