Acta Scientiarum Polonorum

Jakość życia, szczególnie w miastach, zależy od odpowiednio ukształtowanej i zorganizowanej przestrzeni,
dostosowanej do określonych funkcji i potrzeb jej użytkowników – niezależnie od czasów i trendów
designu. Dawne parkoznawstwo, dzisiejsza architektura krajobrazu, wyrosły na gruncie wielowiekowej tradycji
planowania ogrodów i parków. W Polsce prekursorem nauczania na poziomie wyższym i kształcenia
adeptów tego zawodu była Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego z siedzibą w Warszawie, a ostatecznie
na warszawskim Ursynowie – w dawnym majątku Juliana Ursyna Niemcewicza, wcześniejszej XVIII-wiecznej
Rozkoszy. Tak narodziła się tzw. ursynowska szkoła architektury krajobrazu. Profil szkoły kształtowało
kilka generacji wybitnych twórców, którzy przyczynili się do rozwoju architektury krajobrazu na SGGW
i w Polsce. Te niekwestionowane osobowości pozostawiły po sobie wiele doskonałych realizacji reprezentujących
najwyższe standardy. Obiekty te funkcjonują do dzisiaj, skutecznie wzbogacając krajobraz oraz
miejskie systemy przyrodnicze. Liczne opracowania teoretyczne ich autorstwa stanowią fundament dla dalszych
dociekań w obrębie dyscypliny architektury krajobrazu. Artykuł jako pierwsza część opracowania
o polskich architektach krajobrazu prezentuje sylwetki: Franciszka Krzywda-Polkowskiego – założyciela
kierunku na SGGW, twórcy parku w Żelazowej Woli); Alfonsa Zielonki – skutecznego orędownika zlokalizowania
siedziby SGGW na Ursynowie; Zygmunta Hellwiga – projektanta parków Warszawy i wybitnego
znawcy roślin; Aliny Scholtz – cenionej na świecie współzałożycielki International Federation of Landscape
Architecture (IFLA). Niniejsza publikacja ma na celu przybliżenie sylwetek nestorów polskiej architektury
krajobrazu, aby poprzez pryzmat ich działalności ukazać specyfikę i charakter tzw. szkoły ursynowskiej.
Podstawą studiów i analiz był szeroki przegląd literatury, dokonań projektowych oraz badania terenowe
w wybranych obiektach.