Acta Scientiarum Polonorum

Modele wizualizujące projektowany obiekt powstawały od zarania dziejów. Ich zadaniem było pokazanie inwestorowi wyglądu i rozwiązań zastosowanych w tworzonym budynku. Kiedyś odbywało się to przez budowanie makiet z różnych materiałów. Postęp technologiczny pozwolił jednak na tworzenie nowych narzędzi i metod wizualizacji. Programy komputerowe na początku zastępowały deski kreślarskie i wspomagały proces projektowania – CAD (ang. computer-aided design). Ułatwiały tworzenie zestawów linii i prostych płaszczyzn. Z biegiem czasu projektanci odczuli potrzebę kształtowania nie tylko prostych, ale też krzywoliniowych obiektów za pomocą komputerów, w czym pomocne było wykorzystanie parametryzacji. Parametry stanowiły zbiór zmiennych, które można było kształtować z zachowaniem różnych wzajemnych zależności. Z modelowania parametrycznego narodziła się technologia BIM (ang. building information modelling). Wirtualny obiekt mógł być kształtowany w cyfrowym środowisku, a także wzbogacany o różne informacje, dzięki czemu miał nie tylko geometrię i strukturę. Przypisane były do niego również inne dane pozwalające na identyfikację materiału czy technologii wykorzystanej do budowy. Sparametryzowane elementy budynku informują o ich ilości, koszcie zakupu czy właściwościach fizycznych. Dzięki parametrom w szybki i bezproblemowy sposób można nanieść poprawki. Zaawansowane technologie komputerowe umożliwiają projektantom różnych specjalności śledzenie tych zmian na bieżąco. Po ich zaakceptowaniu można łatwo wygenerować komplet dokumentacji budowlanej i korzystać z niej w postaci cyfrowej lub papierowej na budowie. Parametryzacja doprowadziła do powstawania obiektów, które kiedyś byłyby niemożliwe do zaprojektowania. Obecnie każdy projektant ma do czynienia z modelowaniem parametrycznym lub wkrótce na pewno się z tym zetknie.